ΤΕΛΗ ΜΑΗ ΟΠΩΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΩΤΟ ΜΑΣ,πέρασαν αεροπλάνα και ψέκασαν σταυρωτά και επαναλαμβενόμενα.ο σκοπός τους άγνωστος στον λαό.το ιδιο αναφερθηκ και στο παλαιοκ.ατουνο και σ όλη την Ελλάδα.

Ένας διακεκριμένος Έλληνας επιστήμονας, ο Δρ. Νίκος Κατσαρός, επιστημονικός συνεργάτης στον «Δημόκριτο», π. Πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Χημικών, π. Γραμ-ματέας Έρευνας και Τεχνολογίας και π. Πρόεδρος του Ενιαίου Φορέα Ελέγχου Τροφίμων (ΕΦΕΤ), απαντά με την αποκλειστική συνέντευξή του που ακολουθεί, στο φλέγον ερώτημα...        Αν κάποιοι πραγματοποιούν αεροψεκασμούς με μυστηριώδη αεροπλάνα που πετούν συχνά στον ελληνικό εναέριο χώρο, είναι επικίνδυνοι για τους Έλληνες και το περιβάλλον οι ψεκασμοί αυτοί (που πιστεύεται ότι είναι «χημικοί»), από ποιους γίνονται και για ποιον σκοπό;        Η αποκαλυπτική συνέντευξη του Δρ. Κατσαρού στον συνεργάτη μας (της Ελεύθερης Ώρας της Κυριακής) Κώστα Παπαπαναγιώτου έχει ως ακολούθως.

- Δρ. Κατσαρέ, τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε στον ουρανό λευκές «ουρές» (νεφοειδείς γραμμές) που αφήνουν πίσω τους ορισμένα αεροπλάνα. Γι’ αυτές τις παράξενες «ουρές», που παραμένουν στον ουρανό για μεγάλο χρονικό διάστημα, λέγονται πολλά και διάφορα, ενώ κυρίως υποστηρίζεται ότι «κάποιοι μας ψεκάζουν ανηλεώς και με συγκεκριμένους στόχους». Κατά την γνώμη σας τι ακριβώς συμβαίνει; - Πράγματι πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι ζουν ή βρίσκονται στην Αθήνα και την Αττική, τη Θεσσαλονίκη, τον Βόλο, τη Λάρισα, την Πάτρα, το Ηράκλειο της Κρήτης και σε άλλες πόλεις και περιοχές της Ελλάδος, παρατηρούν - ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό - αυτές τις «ουρές» για τις οποίες με ρωτάτε. Τις αφήνουν, όπως είπατε, ορισμένα αεροπλάνα και δεν εξαφανίζονται σε μερικά λεπτά, όπως συμβαίνει συνήθως, αλλά διατηρούνται στον ουρανό για μεγάλο χρονικό διάστημα, δηλαδή επί ώρες, απλώνονται σιγά - σιγά και κάποιες φορές σχηματίζουν ένα εκτεταμένο ουράνιο «πέπλο». Αυτό το φαινόμενο παρατηρείται όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Κύπρο, τη γειτονική Ιταλία, τη Γερμανία, τις ΗΠΑ, τον Καναδά και σχεδόν σε κάθε χώρα του ΝΑΤΟ. Είναι ένα φαινόμενο που άρχισε να παρατηρείται όλο και πιο έντονα τα τελευταία δέκα χρόνια και προκαλεί όχι μόνο πολλές συζητήσεις και εικασίες αλλά και μεγάλη ανησυχία, καθώς επαναλαμβάνεται με μεγάλη συχνότητα... πηγη  https://www.imdleo.gr/diaf/files/health/06/chemtrails-Kat.htm

Η Ορθόδοξη Εκκλησία κατά την ‘τουρκοκρατία : η αντιμετώπιση θεολογικών και φιλοσοφικών κινδύνων κατά του Γένους

ΕΙΣΑΓΩΓΗ
   
    Η άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους, στις 29 Μαΐου 1453,  σήμαινε την πλήρη και οριστική κατάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και την υποταγή στους Μουσουλμάνους όλων των χριστιανικών λαών της Ανατολής, εκτός από τους Ρώσους. « Εάλω η Πόλις». Η Εκκλησία, η οποία αποτέλεσε τον ηγέτη στις δύσκολες αυτές ώρες, μαζί με τις κοινότητες διέσωσαν την ελληνική παιδεία. Η ελληνική γλώσσα αποτέλεσε την κυρίαρχη γλώσσα σε ολόκληρο το ρωμαίικο χώρο. Αποτέλεσε τη γλώσσα της Εθναρχίας, της λατρείας και της θεολογίας.

    Θεμελιώδεις ιδέες (αμαρτία, τιμωρία, μετάνοια, αποκατάσταση), που η χριστιανική θεολογία πρέσβευε ανέκαθεν, αποκτούν υπαρξιακή σημασία κάτω από τις νέες συνθήκες ζωής ,υπαγορεύουν τη στάση, τη σκέψη και τη δράση τόσο του υπόδουλου λαού όσο και της ιθύνουσας τάξης. Καθ όλη την περίοδο της Τουρκοκρατίας, οι ιδέες αυτές θα αποτελέσουν το κέντρο, τον πυρήνα, της θρησκευτικής σκέψης και της πνευματικής ζωής των ορθοδόξων ραγιάδων, θα κατευθύνουν τη θρησκευτικότητα και την πνευματικότητα τόσο των ατόμων όσο και του συνόλου. Επίσης θα βρεθούν στο επίκεντρο όλων των ιδεολογικών και εθνικοθρησκευτικών ρευμάτων και επαναστατικών κινημάτων. Και το σπουδαιότερο, θα βοηθήσουν τους διάφορους ορθόδοξους λαούς που ζουν κάτω από τον τουρκικό ζυγό να αποκτήσουν σιγά σιγά τη συνείδηση ότι συνιστούν ένα έθνος, το έθνος των Ορθοδόξων. Επίσης θα βρεθούν στο επίκεντρο όλων των ιδεολογικών και εθνικοθρησκευτικών ρευμάτων και επαναστατικών κινημάτων. Και το σπουδαιότερο, θα βοηθήσουν τους διάφορους ορθόδοξους λαούς που ζουν κάτω από τον τουρκικό ζυγό να αποκτήσουν σιγά σιγά τη συνείδηση ότι συνιστούν ένα έθνος, το έθνος των Ορθοδόξων, σε αντίθεση με το έθνος των Λατίνων και το έθνος των Τούρκων ότι αποτελούν το γένος των ευσεβών έναντι του γένους των δυσεβών και του γένους των ασεβών ότι είναι το γένος των πιστών σε αντίθεση με το γένος των αιρετικών και το γένος των απίστων.
Αποδυναμωμένη αλλά όχι ανύπαρκτη πλέον η Ορθόδοξη Εκκλησία ήρθε αντιμέτωπη με ποικίλους θεολογικούς και φιλοσοφικούς κινδύνους αλλά και αιρέσεις, έριδες και άλλες διαμάχες που έθεταν ταυτόχρονα σε κίνδυνο την καθοδήγηση του Έθνους προς τη λευτεριά. Γι αυτό και η Εκκλησία είχε πάντα σαν κύριο μέλημά της την ίδρυση και την ομαλή λειτουργία των κρυφών σχολείων καθώς και τη μόρφωση των διδασκάλων και το περιεχόμενο των διδακτικών προγραμμάτων.


1) Περί της Ιεράς Προσκομιδής

Η πρώτη έριδα που δημιουργήθηκε ήταν στο Άγιο Όρος περί της Ιεράς Προσκομιδής και «περί του ποια είναι τα δεξιά του Αγίου Άρτου, όταν το θέτει ο ιερέας εις το Άγιον δισκάριον…». Το πρόβλημα ξεκίνησε απ το έντυπο Ευχολόγιο που εκδόθηκε στη Βενετία το έτος 1609 απ τον Αντώνιο Πινέλλο. Στο Ευχολόγιο αυτό, όπως και σε κείμενο του εκ Κρήτης καταγόμενου πρώην ηγουμένου της Μονής Βατοπεδίου Βενεδίκτου, διατυπώθηκε η άποψη ότι στα δεξιά του αμνού άπου τοποθετείται η μερίδα της Θεοτόκου και των Αγίων είναι το μέρος της δεξιάς χειρός του ιερέα καθώς αυτός λειτουργώντας βλέπει προς το θυσιαστήριο.
Απάντηση στο θέμα αυτό έδωσε ο ιερομόναχος Θεόκλητος, εκκλησιάρχης και δομέστιχος της Μονής των Ιβήρων, υποστηρίζοντας ακριβώς το αντίθετο. Τις θέσεις του τις τεκμηριώνει στην προγενέστερη παράδοση, στον Άγιο Συμεών Θεσσαλονίκης, και τον πρώτο μεταβυζαντινό ερμηνευτή Ιωάννη Ναθαναήλ. Σχετικά με το ζήτημα αυτό, ενεπλάκη και το Οικουμενικό Πατριαρχείο .

2) Εξισλαμισμός

    Εξισλαμισμός (εξ + Ισλάμ) ονομάζεται η προσχώρηση στη θρησκεία του Ισλάμ με αποκήρυξη της προηγούμενης θρησκευτικής πίστης, είτε με την πειθώ είτε με τη βία. Το φαινόμενο αυτό παρουσιάστηκε έντονα, κυρίως στους κόλπους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

    Ο κίνδυνος του εξισλαμισμού και του εκλατινισμού ήταν εξ ίσου μεγάλος, μεγαλύτερος μάλιστα ο δεύτερος, λόγω της ομοιότητας στη θρησκεία και του υψηλού πολιτιστικού επιπέδου των Δυτικών, που διευκόλυναν την αφομοίωση, ενώ ως προς το αλλόθρησκο Ισλάμ η αίσθηση της διαφοράς και της υπεροχής δημιουργούσε κάποιους φραγμούς και επιφυλάξεις. Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, το Πατριαρχείο ήταν που φρόντιζε για την παιδεία του Γένους. Οι Τούρκοι δεν ήθελαν να μορφώνονται οι υποδουλωμένοι Έλληνες ώστε να χάσουν έτσι σιγά σιγά την εθνική και εκκλησιαστική τους ταυτότητα. Οι νεομάρτυρες όμως τόνωσαν την εκκλησιαστική συνείδηση των υπόδουλων ρωμιών. Ο πρώτος Πατριάρχης ύστερα από την άλωση, ο Γεώργιος Σχολάριος, έχοντας βαθιά επίγνωση της ευθύνης του απέναντι του «σκλάβου» και του έθνους σύμφωνα με παλαιά παράδοση, ένα χρόνο μετά την άλωση, το 1454, ιδρύει την Πατριαρχική Σχολή. Από τη Σχολή αυτή βγήκαν οι «διαπρεπέστεροι των διδασκάλων του Γένους και των συγγραφών του, πατριάρχαι, αρχιερείς, μεγάλοι διερμηνείς της Πύλης και οσποδάριοι των Παραδουνάβιων χωρών»[http://www.xfd.gr/]

3) Καθολικισμός- Εκλατινισμός-οικουμενισμός

    Ο προσανατολισμός των Ελλήνων προς το ομόδοξο κράτος του βορρά επιταχύνεται ασφαλώς από την ένταση του ανταγωνισμού των Καθολικών και Διαμαρτυρομένων στην Ανατολή, ιδίως ύστερα από την σύνοδο του Trento. Με την άνοδο του Γρηγορίου ΙΓ’ (1572-1585) στον παπικό θρόνο οι αγώνες των Χριστιανών εναντίον των Τούρκων μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Ο δραστήριος ποντίφηκας ενδιαφέρεται προ πάντων ν’ αναχαιτίσει την εξάπλωση του λουθηρανισμού.
Η κίνηση των Καθολικών κληρικών στην Ανατολή εμπνέεται προ πάντων από τον καρδινάλιο Bellarmino (1542-1621), ευφυή και φανατικό Λατίνο συγγραφέα, γνώστη της ελληνικής, καθώς και των εκκλησιαστικών ζητημάτων της Ορθοδοξίας. Ήταν αυτός που είχε ρίξει τον Giordano Bruno στην πυρά και είχε φέρει τον Γαλιλαίο στην σκληρή ανάγκη ν’ ανακαλέσει την θεωρία του. Ο ζήλος του Bellarmino φλογίζεται από την πίστη του στην ενότητα της Εκκλησίας. Γι’ αυτό θερμά πάντοτε υποστήριζε τους Καθολικούς μισσιοναρίους με τις συμβουλές και με τις αποφάσεις του στις δύσκολες περιστάσεις, που συναντούσαν στο έργο τους, και συνηγορούσε γι’ αυτούς στον πάπα. Το έργο του «Doctrine chretienne de l’Eglise catholique» μεταφράζει στην δημοτική ελληνική (Ρώμη 1616) ο μαθητής και κατόπιν καθηγητής στο ελληνικό φροντιστήριο του Αγίου Αθανασίου Αθηναίος λόγιος Λεονάρδος Φιλαράς.
Το πνεύμα ακριβώς του Bellarmino ακολουθεί ο Φιλαράς, όταν στην δεύτερη έκδοση της «Doctrine chretienne» στο Παρίσι (1633), την αφιερωμένη στον καρδινάλιο Richelieu γράφει: «Θέλει να γνωρίση όλος ο Ορθόδοξος κλήρος πόσον είναι απλός, πόσον ολάκερος, αδιαίρετος, ένας και μόνον ολούθε ο Χριστός, με του οποίου το αυτό, και ένα ζωηφόρον πνεύμα όλοι μας οδηγούμεθα, τόσον εις την ανατολικήν, όσον και εις την δυτικήν Εκκλησίαν, αν ίσως και ο δεσμός της αγάπης θέλη ευρεθή ανάμεσον εις τους Χριστιανούς, και αν εκείνος δεν διαμερισθή από τες εδικές μας διαφορές και διχόνοιες» . Η απώτερή του σκέψη ήταν «να σηκωθή από το ελεεινόν της πτώμα η ανατολική εκκλησία και να ξαναζήσει το γενναίο έθνος εκείνο, οπού ήταν άλλες φορές το άλας και ο ήλιος της οικουμένης».
    Η στάση των αντιδυτικών/ανθενωτικών δε βασιζόταν σε κάποια ιδεοληψία, ούτε ήταν ατεκμηρίωτη. Στηριζόταν σε πολύ καλή γνώση της Δύσης και των μόνιμων διαθέσεων της Παπικής και Φραγκικής εξουσίας για εκκλησιαστική και πολιτική επικυριαρχία. Η Εθναρχούσα Εκκλησία βρέθηκε στη δύσκολη θέση να διαχειριστεί ένα αμιγώς πολιτικό πρόβλημα. Αποστολή της Εκκλησίας ήταν (και είναι) η περιφρούρηση της Ορθοδοξίας

    Η προπαγανδιστική εργασία των Ιησουιτών στην Εγγύς Ανατολή και προ πάντων στις ελληνικές χώρες, που αποτελούσαν την κύρια εστία της Ορθοδοξίας, δεν αποτελούσε παρά μέρος ενός γενικότερου σχεδίου, μέσα στο οποίο σημειωνόταν ως στόχος όλη σχεδόν η Ανατολική Ευρώπη, η Πολωνία, η Τσεχία, η Σλοβακία κ. λ., η Ρωσία, Τρανσυλβανία, Βλαχία και Μολδαβία, καθώς και οι άλλες βαλκανικές χώρες. Σε όλες αυτές εργάζονταν δραστήρια οι Καθολικοί για την επιτυχία των σκοπών τους, για την επιβολή δηλαδή των αποφάσεων της συνόδου της Φλωρεντίας και του πρωτείου του πάπα.
    Είναι μία ακάθεκτη εξόρμηση του Καθολικισμού προς Α., προς τις σλαβικές χώρες με πρωτοπόρους τους Μοναχούς του τάγματος του Ιγνατίου Λογιόλα. Μέσα στο γιγάντιο αυτό και αληθινά επικό πλαίσιο της εργασίας των Καθολικών, που καταρτίζεται από εμπνευσμένους Ιησουίτες, όπως ο Antonio Rossevino και ο πολύς ιδρυτής της θεωρίας του πανσλαβισμού Jurij Krizanic, έχουν θέση και τα σχέδια σημαντικών κληρικών, ιδίως του Bellarmino, στην Εγγύς Ανατολή.
    Ποια όμως ήταν τότε τα ερείσματα του Καθολικισμού στην Ανατολή; Μετά την Άλωση βρίσκουμε στον Γαλατά και στην Κωνσταντινούπολη Δομηνικανούς Μοναχούς και ορισμένες εκκλησίες Καθολικών, που εξυπηρετούν τις πνευματικές ανάγκες κυρίως των Γενουατών, αλλά και των άλλων Ευρωπαίων των εγκαταστημένων εκεί κατά το δεύτερο μισό του 15 αι. Στα χρόνια λοιπόν του Μεχμέτ Β’ διαμορφώνεται η Καθολική κοινότητα της Κωνσταντινούπολης. Ο Λατίνος όμως Πατριάρχης εδρεύει στην Ρώμη η και αλλού. Αυτός διόριζε ένα πατριαρχικό επίτροπο (vicario patriarcale) κοντά στα τάγματα των Φραγκισκανών και Δομηνικανών, ο οποίος είχε εκτεταμένη διοικητική δικαιοδοσία, στην Θράκη, Μ. Ασία (εκτός από το vicariato apostolico της Σμύρνης) και στην σημερινή Ελλάδα, εκεί ιδίως όπου δεν υπήρχαν πια Καθολικοί Επίσκοποι, όπως π.χ. στην Μυτιλήνη και στην Μακεδονία. Λατίνοι αρχιεπίσκοποι και Επίσκοποι υπήρχαν στην Χίο, Σμύρνη, Νάξο, Σύρο, Σαντορίνη, Μήλο, Άνδρο κ. λ..π Η ίδρυση της Sacra Congregatio de Propaganda Fide στα 1622, με την οποία ο Λατίνος Πατριάρχης έγινε πια απλός τιτουλάριος, αποτέλεσε σταθμό προς την αναζωογόνηση και εξόρμηση του Καθολικισμού.
    Οξύτητα στις σχέσεις ορθοδόξων-καθολικών συναντούμε συχνά στην βενετοκρατούμενη Επτάνησο, όπου ό καθολικός κλήρος καταπιέζοντας την θρησκευτική συνείδηση τών ορθοδόξων προκαλούσε την αγανάκτησή τους και γεννούσε «immortale odium copta Latinos». Συχνά ό κλήρος αυτός ανάγκαζε τούς ορθοδόξους, τούς αφοσιωμένους με πίστη στα πατροπαράδοτα, ν’ αναβαπτίζουν τα παιδιά τους σύμφωνα με τούς τύπους της ρωμαϊκής εκκλησίας ή να τελούν το μυστήριο τής θείας ευχαριστίας με «άζυμον άρτον», ή τούς παρενοχλούσε με διάφορους άλλους τρόπους.

    Πραγματοποιήθηκαν αρκετές ενωτικές προσπάθειες με αιρετικούς, οι μεμονωμένες περιπτώσεις μυστηριακής διακοινωνίας και λειτουργικών συγχρωτισμών Ορθοδόξων - ετεροδόξων ήταν κάτι το σύνηθες -ιδίως σε ορισμένους τόπους και χρονικές περιόδους- ενώ συχνά ορισμένοι Ορθόδοξοι διεκήρυτταν απαράδεκτα φρονήματα, παρόμοια με τα σημερινά οικουμενιστικά1.
 [π. Βασιλείου Παπαδάκη «Το σχίσμα του ζηλωτικού Παλαιοημερολογιτισμού», Μέρος Γ΄, Κεφ. Γ]
    Ο γνωστός για την δράση του για την ένωση τών εκκλησιών πρωτοτταπάς του Χάνδακα Ιωάννης ό Πλουσιαδηνός (το 1492 Ιωσήφ, επίσκοπος Μεθώνης) κατακρίνει τούς ορθοδόξους παπάδες, γιατί εμποδίζουν «τας ιεράς της εκκλησίας συνάξεις», γιατί δεν αφήνουν «τούς βουλομένους ποιείν πανηγύρεις αγίων, ούτε κηδείας νεκρών κατά το ειωθός, αλλ’ ούτε μνείας τών κεκοιμημένων» ενωτικών βέβαια, γιατί επηρεάζουν τον λαό και ξανακερδίζουν αυτούς πού είχαν δεχθή την ένωση. «Ορώμεν οφθαλμοφανώς, γράφει, και καθ’ ημέραν, ότι υπετάγησαν εις το υμών ασεβές φρόνημα, προτιμώντες εάσαι τα παιδία αυτών αβάπτιστα ή βαπτίσαι αυτά ιερεύς της εκκλησίας, ήγουν της αγίας ενώσεως».

    Για να αποφευχθούν πάντως οι εξισλαμισμοί και οι εκλατινισμοί και να μη γίνουν ποτάμι από μικροί χείμμαροι και αφανίσουν το Γένος στην πορεία τους, χρειαζόταν ο φραγμός και οι ρίζες της παιδείας, μετά μάλιστα από το βαθύ σκοτάδι της απαιδευσίας και της αμάθειας των προηγουμένων αιώνων. Ό,τι έκανε ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός με τις περιοδείες του και την ίδρυση σχολείων σε λαϊκό επίπεδο, έκαναν σε υψηλότερη βαθμίδα οι Κολλυβάδες Άγιοι εκδίδοντας και ερμηνεύοντας κείμενα της Αγίας Γραφής και των Πατέρων της Εκκλησίας, βίους και ακολουθίες αγίων, ύμνους της Εκκλησίας, ακόμη και σχολικά εγχειρίδια Γραμματικής, Ρητορικής, Φιλοσοφίας και μάλιστα θύραθεν συγγραφέων, αρχαίων Ελλήνων και Δυτικών. Αυτό που προείχε ήταν να φωτισθεί το Γένος και να σταθεί στην πίστη και στις παραδόσεις των Πατέρων, να διασωθεί ο ελληνορθόδοξος πολιτισμός. Έπρεπε στα σχολεία που άρχισαν να πυκνώνουν, στους δασκάλους, στους μοναχούς, στους κληρικούς να εξασφαλισθεί η δυνατότης να κατανοούν τα ελληνικά κείμενα με τη σχολική παιδεία\

4) O κίνδυνος της Ουνίας κατά την τουρκοκρατία

    Η λέξη Ουνία προέρχεται εκ της Πολωνολατινικής λέξεως Unia που σημαίνει την ένωση, χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στην Πολωνία, όπου οι Ιησουΐτες συνέλαβαν και εφήρμοσαν σχέδιο γιά την ένωση των Ορθοδόξων μετά της Παπικής αιρέσεως.
    Πολλοί τότε λαϊκοί και κληρικοί δέχθηκαν την Ουνία και υπέγραψαν την σχετική ομολογία πίστης .Ο ουνίτης λόγιος Μιχαήλ Αποστόλης, ό γνωστός για τον πτωχοπροδρομισμό του και τις κολακείες του προς τον Βησσαρίωνα και τούς άλλους ισχυρούς τής Δύσης, εργάστηκε επί τουρκοκρατίας με επιδεικτικό ζήλο για την διάδοση τής ουνίας και δημιουργεί ζητήματα στους Κρητικούς. Η ουνία υπήρξε το πιο δραστικό όπλο της καθολικής εκκλησίας, γιατί ήταν το πρώτο σπουδαίο βήμα προς την Ένωση. Σύμφωνα με τις πληροφορίες του καρδιναλίου Ισιδώρου, οι ενωτικοί (ουνίτες) ανέβαιναν στον εξογκωμένο αριθμό τών 20 χιλιάδων.
    Την ουνία επίσης χρησιμοποιούν με επιτυχία ως δόλωμα έναν αιώνα αργότερα οι ιησουίτες στην Πολωνία και στην νοτιοδυτική Ρωσία. Μολαταύτα στις ελληνικές χώρες, καθώς και τις κοινότητες του εξωτερικού, ή καθολική προπαγάνδα συναντά ισχυρή αντίδραση. Χαρακτηριστικά στην Κρήτη, όπου οι κάτοικοι ήταν προσκολλημένοι στην ορθοδοξία , μάταια ή δυτική εκκλησία προσπαθεί να διευρύνει τον κύκλο τών οπαδών της. Κατορθώνει βέβαια ό Αποστόλης να δημιουργήσει μια κοινότητα ουνιτών στο νησί, πολύ μικρή, αλλά το οικουμενικό πατριαρχείο στέλνει εκεί ως έξαρχό του τον μοναχό Μάρκο Ξυλοκαράβη, τον μετέπειτα Πατριάρχη, και κατορθώνει να προκαλέσει μεγάλη αναταραχή στην εστία εκείνη της ετεροδοξίας.
[Απόστολος Βακαλόπουλος, Ιστορία του Νέου Ελληνισμού, τομ. Γ’, Θεσσαλονίκη 1968]


5) Μεταρρύθμιση και προτεσταντισμός

    Η Θρησκευτική Μεταρρύθμιση, κοινώς Μεταρρύθμιση του 16ου αιώνα, ήταν ένα χριστιανικό μεταρρυθμιστικό κίνημα του 16ου αιώνα, που συνέβη στην Ευρώπη σε βάρος της Καθολικής Εκκλησίας, συνέπεια της οποίας ήταν η δημιουργία του Προτεσταντισμού (διαμαρτυρόμενοι) ως του τρίτου μεγάλου κλάδου του Χριστιανισμού (Ορθοδοξία, Καθολικισμός, Προτεσταντισμός ή Διαμαρτύρηση).
Ξεκίνησε στη Γερμανία το 1517, όταν στις 31 Οκτωβρίου ο Μαρτίνος Λούθηρος συνέταξε τις 95 θέσεις του, όπου θυροκόλλησε στην είσοδο της μητρόπολης της Βιτεμβέργης, στις οποίες καταδίκαζε την πώληση συγχωροχαρτιών και την απόλυτη εξουσία του Πάπα. Τελικά ολοκληρώθηκε το 1648 με τη Συνθήκη της Βεστφαλίας.
Οι έντονες ζυμώσεις, έριδες και πόλεμοι Καθολικών και Διαμαρτυρομένων στην Δυτική Ευρώπη, καθώς και η δραστηριότητα της προπαγάνδας τους στην Ανατολή, προκαλούν, πως είναι επόμενο, ποικιλότροπες επιδράσεις στα πνεύματα των Ορθόδοξων θεολόγων του 16ου και ιδίως του 17ου αι. Η Ορθόδοξη Εκκλησία συγκλονίζεται από την σφοδρότητα των νέων κυμάτων. Οι Θεολόγοι της, εκτεθειμένοι μέσα στην θύελλα, οφείλουν όχι μόνον να πάρουν θέση, αλλά και ν’ αγωνιστούν οι ίδιοι και να καθοδηγήσουν το πλήρωμά τους. Οι περισσότεροι, μολονότι έχουν κάνει τις σπουδές τους μένουν στην Ιταλία και γνωρίζουν πολύ καλά τους αντιπάλους και τις μεθόδους των, δοκιμάζουν για πρώτη φορά την ορμή των ιδεών μιας Ευρώπης που περνά βαθύτατη κρίση και βαίνει προς την διαμόρφωσή της.     Οι Έλληνες βρίσκονται ανέτοιμοι και μάλλον αμύνονται. Ο μόνος ισχυρός φορέας φιλοσοφικών ιδεών είναι ο Θεόφιλος Κορυδαλλεύς, περισσότερο κοσμικός φιλόσοφος παρά θεολόγος, ο οποίος προετοιμάζει το έδαφος της Ανατολής για την διείσδυση της δυτικής φιλοσοφίας και επιστήμης. Ανάμεσα στους Έλληνες κληρικούς και λογίους που καταγγέλλονται για Καλβινισμό πρέπει να μνημονευθή ο Ιωάννης Καρυοφύλλης, που ακολουθούσε προφανώς τον δάσκαλό του Θεόφ. Κορυδαλλέα. Συγκεκριμένα ο Καρυοφύλλης δεν δέχεται τον λατινικό όρο transubstantio (μετουσίωσις), δηλαδή το μυστήριο του μετασχηματισμού του άρτου και οίνου σε γνήσιο σώμα και αίμα του Χριστού
     Μολαταύτα η πάλη των ιδεών και οι ανάγκες των τότε συνθηκών γονιμοποιούν την διάνοια των Ελλήνων θεολόγων και οξύνουν την μαχητικότητά τους. Ορισμένοι απ’ αυτούς, ευφυείς και μορφωμένοι, μελετούν τις νέες θρησκευτικές ιδέες και επηρεάζονται λίγο ή πολύ απ’ αυτές ή τις απορρίπτουν και εξελίσσονται σε κορυφαίους προμάχους της Ορθοδοξίας. Ο καθένας τους διαμορφώνει την δική του προσωπικότητα και κάτι έχει να προσφέρει Τα έργα τους, τα περισσότερα αντιρρητικά, αναζωογονούν την θεολογική φιλολογία, αποτελούν την πρώτη ορμητική εκδήλωσή της στα χρόνια της τουρκοκρατίας και φέρνουν το προδρομικό μήνυμα της εποχής του ελληνικού διαφωτισμού. Ορισμένοι μετριοπαθείς και φωτισμένοι άνδρες που οδήγησαν το υπόδουλο γένος να αντισταθεί στην επερχόμενη λαίλαπα του προτεσταντισμού ήταν οι Γαβριήλ Σεβήρος, Μάξιμος Μαργούνιος, Μελέτιος Πηγάς.

6) Καλβινισμός

    Μετά τον τραγικό θάνατο του Λούκαρι ο Κονταρής συγκαλεί στις 24 Σεπτεμβρίου /4 Οκτωβρίου 1638 σύνοδο στην Κωνσταντινούπολη, η οποία καταδικάζει τον Καλβινισμό του Λούκαρι και αναθεματίζει τον ίδιο. Οδυνηρή ήταν ο θέση του Κριτοπούλου, που βρέθηκε στην ανάγκη να υπογράψει την καταδίκη του άλλοτε προστάτη του. Ίσως τα συνταρακτικά εκείνα γεγονότα και οι αλλεπάλληλες δυνατές συγκινήσεις και τύψεις τον έφεραν στον τάφο ύστερ’ από λίγους μήνες στην Βλαχία.
    Ο Κονταρής ως Πατριάρχης υπογράφει στις 25 Δεκεμβρίου 1639 εμπρός στον πρεσβευτή της Αυστρίας Schmid και στον τοποτηρητή του Λατίνου Πατριάρχη Sonnino την Καθολική ομολογία πίστεως, σύμφωνα με υπόδειγμα του Ουρανού Η’, η οποία σώζεται ακόμη στα αρχεία το Βατικανού. Τον Ιούνιο όμως του 1638 απομακρύνεται από τον θρόνο και εξορίζεται στην Αλγερία, όπου και απαγχονίζεται ύστερ’ από ένα χρόνο ακριβώς. Ο θάνατός του ακούστηκε στις ελληνικές χώρες σαν δίκαιη τιμωρία για όσα είχε κάνει. Στην θέση του Κονταρή ανεβαίνει ο Παρθένιος Α’, ο οποίος εκδηλώνεται σαφώς κατά του Καλβινισμού και επιβεβαιώνει την απόφαση της συνόδου της Κωνσταντινουπόλεως (1638) με την σύνοδο του Ιασίου του 1642 (όπου πρωτοστατεί ο Μητροπολίτης Κιέβου Πέτρος Μογίλας), αλλά δεν προσχωρεί, όπως ο προκάτοχός του, στην υπογραφή ομολογίας πίστεως προς τον Καθολικισμό και προς την ένωση των Εκκλησιών. Την στάση των δύο τελευταίων Πατριαρχών την θεωρεί ο Hofmann σαν την «οριστική νίκη» της Ορθόδοξης Εκκλησίας κατά του Προτεσταντισμού.
    Το έντονο αυτό αντικαλβινικό πνεύμα της Ορθόδοξης Εκκλησίας εκφράζουν και τα πρακτικά της συνόδου της Λευκωσίας στα 1668, στην οποία έγινε συζήτηση για τα μυστήρια γενικά, για την αρχιερωσύνη κ. λ.π. Τα πρακτικά της τα συνέταξε ο γνωστός ιερομόναχος και αργότερα Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Ιλαρίων Κιγάλας. Την καταδίκη του Καλβινισμού του Λούκαρι την επιβεβαίωσαν και οι σύνοδοι Ιεροσολύμων και Κωνσταντινουπόλεως στα 1672.


7) Γεώργιος Γεμιστός ή Πλήθων

    Ο Γεώργιος Γεμιστός (1355 - 1452), που επέλεξε για τον εαυτό του το παρώνυμο Πλήθων, ώστε να θυμίζει το όνομα Πλάτων, ήταν Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στη Κωνσταντινούπολη και αργότερα οι ιδέες του άρχισαν να γίνονται στόχος κάποιων σκληροπυρηνικών του Οικουμενικού Πατριαρχείου.Ο Πλήθων συνέρραψε πλατωνικές απόψεις μαζί με άλλες των στωικών, του Ζωροάστρη και δικές του, καταλήγοντας σε μια πολιτική και κοινωνική αναδιοργάνωση, από την οποία θα προέκυπτε μια πολιτεία βασισμένη σε μεταρρυθμισμένη εκδοχή του αρχαιοελληνικού πολυθεϊσμού, και στην οποία οι άνθρωποι «κάλλιστα τε και άριστα βιώεν, και εις όσον οίον τε ευδαιμονέστατα». Ό Πλήθων τελικά αισθάνεται αποστροφή για το χριστιανισμό και αναζητάa μια καινούργια ένωτική
αρχή. Θέλει να έγκαταστήσει μια καινούργια παγκόσμια
θρησκεία . [ΤΑΤΑΚΗΣ - Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΚΑΙ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ εκδ.Αρμός σελίδα 143)

    Μετά το θάνατό του οι δεσπότες της Πελοποννήσου παρέδωσαν το χειρόγραφο στο Γεννάδιο Σχολάριο, ο οποίος, αφού το διάβασε, δεν το αντέκρουσε, όπως είχε αρχικά πει, αλλά το έκαψε δημόσια, καθώς θεωρήθηκε «ειδωλολατρικό» και «σατανικό», που περιείχε στις σελίδες του «τα σαπρά των Ελλήνων ληρήματα». Κάλεσε μάλιστα όσους κατέχουν αντίγραφα, να τα καταστρέψουν και αυτά.

8) Ιωαννίκιος Καρτάνος

            Ο Ιωαννίκος Καρτάνος ήταν Έλληνας λόγιος του 16ου αιώνα.
Γεννήθηκε στην Κέρκυρα. Ήταν ιερομόναχος και μέγας πρωτοσύγγελος. Φυλακίστηκε όταν διέτριβε στην Βενετία, και στην φυλακή έγραψε μετάφραση των κατά την κρίση του σημαντικότερων τμημάτων της Παλαιάς Διαθήκης στην καθομιλουμένη γλώσσα(Παλαιά τε και νέα διαθήκη).Ήταν πανθεϊστής και αντιτριαδικός.[Εκκλησιαστική ιστορία / Στεφανίδης, Βασίλειος Κ,εκδ. Παπαδημητρίου σελίδα 714].Ισχυρίζεται ότι ο κόσμος δεν δημιουργήθηκε από τον Θεό αλλα εξεπορεύθει εκ του Θεού. Διακρίνει έτσι Θεό και κόσμο.

    Όταν απολύθηκε από την φυλακή δεν ησύχασε, αλλά πήγε στην μεγάλη Εκκλησία και ζήτησε να ανταμειφθεί για το πόνημά του, ζητώντας να προβιβαστεί σε αρχιερέα. Ο Πατριάρχης όμως απέκρουσε το αίτημα του Καρτάνου, αποκαλώντας τον ετερόδοξο και ανάξιο να προισταθεί του χριστιανικού ποιμνίου. Ο Παχώμιος Ρουσάνος (1508-1553) μάλιστα συμβούλευσε τον Μητροπολίτη Ναυπάκτου Αθανάσιο (επειδή τότε ο Καρτάνος διέτριβε στην επαρχία αυτή), να ονομάσει αιρετικό τον Καρτάνο και Καρτανίτες αυτούς που λαθρέα ή φανερά δέχονται τα συγγράμματα του Καρτάνου. Τον καρτανισμό πολέμησε ο Παχώμιος Ρουσάνος που ήταν δεινός εχθρός του Καρτάνου, γράφοντας και κάνοντας πολλά για να καταπολεμήσει αυτόν και τα ζιζάνια που έσπειρε.



9) Μοναχός Ματθαίος εκ Μελενίκου

    Ο Μοναχός Ματθαίος εκ Μελενίκου περιόδευε στην Μακεδονία (1541-1543 μ.Χ) διδάσκοντας τους μοναχούς και τον λαό ότι «ο Χριστός μετά σώματος ζων κατήλθε εν τω Άδη ανάξων τον Αδάμ και τους εξ αυτού», διδασκαλία την οποία είχε διατυπώσει ο Λούθηρος το 1533 σε κήρυγμά του στο Torgau (πόλη της Γερμανίας). Έτσι όμως ο μοναχός Ματθαίος ήταν σαν να αρνείται τον θάνατο του Χριστού πάνω στον σταυρό. Αντίθετα η Ορθόδοξος Εκκλησία πρεσβεύει ότι το σώμα του Χριστού έμεινε ολόκληρο μέσα στον τάφο και μόνο ο Θείος Λόγος μετά της ανθρώπινης ψυχής κατήλθε στον Άδη. Ο Μοναχός Ματθαίος κηρύττοντας αυτές τις λανθασμένες διδασκαλίες βρήκε πολλούς οπαδούς και δημιουργήθηκε κίνδυνος να παρασυρθεί το ποιμνίο. Ο Παχώμιος Ρουσάνος επιχείρησε να μεταπείσει τον μοναχό Ματθαίο αλλά απέτυχε και αμέσως με επιστολή του τον κατήγγειλε στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως προκειμένου αυτό να λάβει τα κατάλληλα μέτρα και να απορριφτούν οι εν λόγω πλάνες και κακοδοξίες. Τελικά με την παρέμβαση του Πατριαρχείου ο Ματθαίος μετανόησε και τέθηκε ένα τέλος στο ζήτημα αυτό.
[Εκκλησιαστική ιστορία / Στεφανίδης, Βασίλειος Κ,εκδ. Παπαδημητρίου σελίδα 714].

10) Παμπλέκης Χριστόδουλος [1733, Ξηρόμερο Ακαρνανίας – 1793, Λειψία]

    Λόγιος και δάσκαλος, ο Χριστόδουλος Παμπλέκης τέθηκε ανοιχτά υπέρ των θέσεων των ευρωπαίων διαφωτιστών προκαλώντας με τις φιλοσοφικές του πεποιθήσεις την αντίδραση του ορθόδοξου κλήρου. Η στάση του αυτή οδήγησε τελικά στον αφορισμό του.
    Κατά τη διαμονή του στη Βιέννη θα δημοσιεύσει –για πρώτη φορά επώνυμα- στα 1786 το έργο του Περί Φιλοσόφου…. Σε αυτή την πραγματεία παρουσιάζει τις φιλοσοφικές θέσεις του Bacon, του Descartes, του Gassendi και άλλων δυτικών διανοητών από κοινού με τη νευτώνεια κοσμοαντίληψη και —κυρίως— τις ιδέες των Γάλλων Εγκυκλοπαιδιστών. Ακόμη, ακολουθώντας το πρότυπο των Διαφωτιστών μέμφεται τον αριστοτελισμό και την αρχαιολατρεία εν γένει, ενώ αποδέχεται τις αρχές της πειραματικής επιστήμης και το νέο μηχανιστικό κοσμοείδωλο που προβάλλεται στη δυτική Ευρώπη [Νούτσος, 1981: 18-22]. Ωστόσο, η αναφορά του σε επιχειρήματα της νεότερης μεταφυσικής για την ύπαρξη του Θεού και η κριτική της θρησκείας την οποία επιχειρεί, προκαλούν την έντονη αντίδραση εκπροσώπων της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Μέσα σε αυτό το κλίμα και με την προτροπή των ελληνικών συντηρητικών κύκλων της Βιέννης, ο Ε. Βούλγαρης καταδικάζει το βιβλίο του άλλοτε μαθητή του ως συμπίλημα «αποτρόπαιων και δύστηνων βιβλιαρίων» [Νούτσος, 1981: 14].
    Ενδεικτική της τεταμένης κατάστασης που είχε δημιουργηθεί στους κόλπους του Ορθόδοξου κλήρου, υπήρξε η έκδοση λίγα χρόνια αργότερα (αρχές του 1793) μιας υβριστικής σάτιρας εναντίον του Παμπλέκη.




 11) διαμάχη περί των κολλύβων και μνημοσύνων

    Η κίνηση των κολλυβάδων  διατάραξε ως γνωστόν, επί ένα περίπου αιώνα (1754-1845) την ηρεμία και, ειρήνη των μοναχών του άγιου Όρους, τους οποίους διαχώρισε σε δύο αντιμαχόμενες μερίδες, των κολλυβάδων και των αντικολλυβάδων. Η κίνηση αύτη συνίστατο στην απαγόρευση της κατά τας Κυριακές και τας δεσποτικές εορτές τελέσεως μνημόσυνου μετά κολλύβων  και ενεφανίσθη μάλλον τυχαία · ουδείς δε ηδύνατο να πρόβλεψη την μεγάλη έκταση, την οποίαν έμελλε να λάβει, και τας δυσμενείς επιπτώσεις, τις οποίας έμελλε να έχει επί των εν αγίω Όρει εφησυχαζόντων μοναχών.
Αφορμήν εις την κίνηση, ως μας πληροφορεί ο Χ. Τζώγας , έδωκε το γεγονός ότι, ένεκα τυπικών δυσχερειών τα μνημόσυνα των κεκοιμημένων δεν μπορούσαν να τελούνται κατά Σάββατο, ως ετελούντο έως τότε, άλλα κατά Κυριακή.  Η καινοτομία αύτη δεν βρήκε σύμφωνους άπαντας τους μοναχούς της σκήτης της αγίας ’Άννας, και  άρχισε η περί των μνημοσύνων έριδα, που από τας σκήτες και τα κελιά επεκτάθηκε αργότερα σε κάθε  αγιορείτικη αδελφότητα. Αιτία της έριδος υπήρξε η εμμονή των κολλυβάδων  εις την επάνοδο της τελέσεως των μνημοσυνών κατά το Σάββατο ή καθ' οιανδήποτε άλλην ημέρα εξαιρουμένου της Κυριακής και των δεσποτικών εορτών.
Οι πρωταγωνιστές της μερίδας των κολλυβάδων ήσαν κατά χρονολογική σειρά οι εξής:
α) Νεόφυτος Καυσοκαλυβίτης (1713-1784),
β) Αθανάσιος Πάριος (1722/25-1831),
γ) Μακάριος Νοταράς (Μητροπολίτης Κορίνθου) (1731-1805) και
δ) Νικόδημος Αγιορείτης (1749-1809).
Οι πρωταγωνιστές της αντιθέτου μερίδας, των αντικολλυβάδων, ήσαν δύο :
α) Μοναχός Βησσαρίων εκ Ραψάνης (1738 αρχές ΙΘ'αι.) και β) Αρχ. Θεοδώρητος εξ Ιωαννίνων (μέσα ΙΗ' αι. 1823).
Η έριδα των δύο παρατάξεων υπήρξε οξυτάτη· τούτο φαίνεται εκ των φράσεων και των χαρακτηρισμών, των παραδιδομένων υπό των διαφόρων συγγραφών και επιστολών αυτών αλλά και εκ του όλου ύφους αυτών
Αυτής της διενέξεως αποτέλεσμα ήταν η καταδίκη των κολλυβάδων (1776) (11) εις καθαίρεση και αφορισμό, δοθέντος μάλιστα ότι και το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως είχε ταχθεί υπέρ των αντικολλυβάδων (12). Επειδή όμως μετά την καταδίκη η θέση των κολλυβάδων είχε καταστεί δυσχερής, ιδίως εις τας προς τους πιστούς σχέσεις των, καθόσον ούτοι ουδεμία αξιοπιστία έδιναν εις τας αντιλήψεις αυτών, αναγκάστηκαν πάντες οι κολλυβάδες να συντάξουν ομολογία πίστεως προς την μητέρα Μεγάλη του Χριστού Εκκλησίαν, ήτις κατόπιν τούτου ήρε την καταδίκη και αθώωσε τους κολλυβάδες .[http://www.impantokratoros.gr/kinhma-kollybadon.el.aspx]

    ΕΠΙΛΟΓΟΣ


    Ζούμε σήμερα σε μια εποχή που υποβαθμίζεται ιστορικά ο ρόλος της Ορθοδοξίας και της Εκκλησίας κατά τη δύσκολη περίοδο της Τουρκοκρατίας. Η απάντηση σ' αυτό έρχεται από την ιστορική διαπίστωση που μας λέει με σαφή τρόπο ότι η διατήρηση της ορθόδοξης πίστης του Έλληνα σήμαινε και τη διατήρηση της ελληνικότητας του, ενώ ο εξισλαμισμός του Έλληνα σήμαινε και την απώλεια της ελληνικότητάς του. Διατηρηθήκαμε επομένως ως Έλληνες, γιατί παρά τις δυσκολίες, με την πρόνοια του Θεού παραμείναμε ορθόδοξοι χριστιανοί. Και αυτό δεν είναι υπερβολή, αλλά η αλήθεια. Από τους πρώτους αιώνες του Χριστιανισμού, τότε που ο Χριστός «μίλησε» στην καρδιά των Ελλήνων, αυτά τα δύο, Χριστός και Ελληνισμός έγιναν ένα. Το αρχαίο παρελθόν δεν διαγράφθηκε, αλλά συνεχίστηκε ανανεωμένο. Εξαιτίας λοιπόν αυτής της δυνατής και αληθινής σχέσης στα δύσκολα χρόνια, όπως στην Τουρκοκρατία, μπορέσαμε να παραμείνουμε Έλληνες και να υπάρξει αυτή η διαχρονική συνέχεια του Ελληνισμού στους αιώνες. Η επίσημη Εκκλησία κλήθηκε εκ των πραγμάτων να συμβάλλει στην πνευματική αναγέννηση του Γένους και στη σωτηρία του και τελικά το κατόρθωσε με αποκορύφωμα την επανάσταση του 1821.

Παλιότερα έφτιαχνα ψωμί αραιά και που. Σε καμιά γιορτή ή όποτε είχα κέφια και ήθελα να παίξω με τα ζυμάρια. Αυτό όμως άλλαξε κάπου το φθινόπωρο που πήρα την απόφαση να ζυμώνω ψωμί συνέχεια και να σταματήσω να αγοράζω από το φούρνο. Η απόφαση μου δεν βασιζόταν σε σκέψεις του στυλ “να ξέρουμε τι τρώμε” ή “το ζυμωτό ψωμί ειναι καλύτερο” ή “το αγοραστό ψωμί είναι σα λάστιχο” ή “το αγοραστό ψωμί δε τρώγεται τη δεύτερη μέρα”.

Τα έβαλα κάτω, τα υπολόγισα και κατάλαβα οτι μου βγαίνει πολύ πιο οικονομικά το να ζυμώνω ψωμί παρά να αγοράζω. Το μπόνους της όλης υπόθεσης είναι πως μπορώ όντως να το τρώω και μπαγιάτικο κάτι που ποτέ δεν έκανα με το αγοράστο διότι και καθότι εγώ μπαγιάτικο ψωμί δεν έτρωγα ποτέ.
Ζύμωμα στο ζύμωμα κατέληξα σε μια φόρμουλα που εμένα με βολεύει πάρα πολύ και την ακολουθώ πλέον σαν τυφλοσούρτη. Η δόση μου βγάζει 3 κιλά ψωμί περίπου και αφορά απλό ψωμί με λευκό αλεύρι για όλες τις χρήσεις. Ανάλογα με τα κέφια μου άλλες φορές φτιάχνω μόνο μεγάλα ψωμιά κι άλλες φτιάχνω στρόγγυλα μικρά ψωμάκια ή κι από τα δύο.
Πριν σας πω πως τα φτιάχνω θα σας πω πρώτα σχετικά με τη μαγιά. Μαγιά αγοράζω από το φούρνο. Τις έχουν σε συσκευασία του μισού κιλού. Την κόβω σε κομμάτια των 70 γραμμαρίων, τυλίγω τα κομμάτια πρώτα σε μεμβράνη και μετά σε αλουμινόχαρτο και τα βάζω στην κατάψυξη. Κάθε φορά που θέλω να ζυμώσω ξεπαγώνω ένα κομμάτι.
Πάμε να δούμε όμως όλα τα υλικά

Θα χρειαστούμε

• 2 κιλά αλεύρι (περίπου)
• 1200 ml χλιαρό νερό σε δύο φάσεις, δλδ 600+600
• 70γρ νωπή μαγιά
• 1 κουταλιά ζάχαρη
• 2 κουταλιές αλάτι
• 2 κουταλιές ελαιόλαδο
• (προαιρετικά κι όποτε έχω κέφια 2-3 κουταλιές γάλα)
• (προαιρετικά κι όποτε έχω κέφια σουσάμι)

Φάση πρώτη: το ανέβασμα της μαγιάς

Στην πρώτη φάση φτιάχνω τη μαγιά. Σε μια λεκάνη βάζω 600ml χλιαρό νερό, ανακατεύω μέσα τη ζάχαρη και το αλάτι και μετά διαλύω τη μαγιά η οποία είναι σε θερμοκρασία δωματίου για να μη μου κρυώσει το νερό. Προσοχή μη βάλετε πολύ ζεστό νερό γιατί θα σκοτώσετε τη μαγιά σας. Και θερμόμετρο να μην έχετε δε πειράζει, μπορείτε να υπολογίσετε τη θερμοκρασία με το δάχτυλο σας, θα πρέπει να σας δίνει την αίσθηση του χμμμ γλυκά ελαφριά ζεστού
Δε ξέρω τι λένε οι μάγειρες και η μαμά μου αλλά εγώ τη μαγιά τη διαλύω με το χέρι, δε με βολεύουν τα κουτάλια και οι κουτάλες γιατι εχει μια μαστιχωτη μορφή κάπως που μόνο το χέρι μπορεί να τη δουλέψει καλά για να διαλυθεί τελείως.
Στη συνέχεια προσθέτω περίπου μισό κιλό αλεύρι κι ανακατεύω με αυγοδάρτη να γίνει χυλός ούτε πολύ πηκτός ούτε πολύ ρευστός. Το αυγοδάρτης τώρα ειναι σχετικό, δεν εχω τέτοιο κλαμπατσίμπαλο σπίτι, χρησιμοποιώ τον αυγοδάρτη του μίξερ χωρίς το μίξερ. Κι από αυτό να μην έχεις χρησιμοποίησε πηρούνι, μας κάνει.
Ο χυλός αυτός, η μαγιά μας δηλαδή είναι κάτι ζωντανό, αναπνέει και κάνει μπουρμπουλίθρες και φουσκώνει. Θέλει ζεστό δωμάτιο για να υπερδιπλασιαστεί. Το χειμώνα βάζω το μπωλ με τη μαγιά πάνω σε μια διπλωμένη πετσέτα μπάνιου κοντά στη σόμπα και το καλοκαίρι καλύπτω το μπωλ με μια πλαστική μεμβράνη. Με τη μεμβράνη έχει πλάκα γιατι αν την κλείσετε καλά φουσκώνει προς τα πάνω σαν φούσκα. Βρείτε τι σας βολεύει στο σπίτι σας, οι παλιοί τις μαγιές τις τυλίγαν με καθαρή πετσέτα κουζίνας και τις κουκουλώναν με κουβέρτες.
Γενικά σε ένα μισάωρο περίπου ανεβαίνει η μαγιά, αλλά είπαμε αυτό εξαρτάται από τις θερμοκρασίες του χώρου σας.

Φάση Δεύτερη: το ζύμωμα

Παίρνω το μπωλ με τη μαγιά και προσθέτω άλλα 600ml χλιαρό νερό. Αν σκοπεύω να προσθέσω γάλα που ειναι στο ψυγείο το ανακατεύω με το νερό για να μη μου κρυώσει τη μαγιά μου. Προσθέτω το λάδι και σιγά σιγά προσθέτω και το αλεύρι ανακατεύοντας με μια ξύλινη κουτάλα γιατί είναι εντελώς νιανιά το μείγμα αρχικά.
Όταν θα αρχίσει να αποκτά μορφή ζύμης και θα μας δυσκολεύει η κουτάλα την βγάζουμε κι αρχίζουμε να δουλεύουμε τη ζύμη με τα δάχτυλα. Αφού εχει μπει το περισσότερο αλεύρι και φτάσει σε μια φάση που μπορεί να ζυμωθεί πασπαλίζω αλεύρι σε καθαρό πλυμμένο και σκουπισμένο πάγκο κουζίνας και ριχνω πάνω το ζυμάρι μου. Στο μπωλ έχουν μείνει κολλημένα ζυμάρια, δε τα πετάμε, ρίχνουμε μέσα αλεύρι και με το χέρι μας τα τριβουμε και τα ρίχνουμε μέσα στη ζύμη μας.
Γενικά η περιγραφή νομίζω πως είναι πιο χρονοβόρα από την ίδια τη διαδικασία οπότε μη φοβού τα πράγματα είναι απλά.
Αφού έχουμε τη ζύμη στον πάγκο μας λοιπόν αρχίζουμε να ζυμώνουμε πασπαλίζοντας αλεύρι που και που στα χέρια μας όταν κολλάει πολύ. Ζυμώνουμε αρκετή ώρα γιατί αλλιώς το ψωμί μας θα γίνει αχώνευτο. Στην κυριολεξία. Θα μας βγάζει ξυνίλες στο στομάχι αν δε ζυμωθεί καλά και δε θα μπορούμε να το χωνέψουμε. Ζυμώνουμε γύρω στα δέκα λεπτά τη ζύμη μας. Την απλώνουμε, τη διπλώνουμε, την ξαναπλώνουμε, την ξαναδιπλώνουμε και γενικά την ταλαιπωρούμε για να βγάλουμε το άχτι μας. Είναι μια πολύ χαλαρωτική διαδικασία που αδειάζει το μυαλό αυτή.

Φάση τρίτη: το πλάσιμο των ψωμιών

Η ζύμη είναι μεγάλη σαν ποσότητα. Και θα μεγαλώσει κι άλλο. Θα υπερδιπλασιαστεί. Οπότε όταν σχηματίζετε τα ψωμιά σας μη τα κάνετε τεράστια γιατί θα σας φύγουν από το ταψί όταν φουσκώσουν. Θα τα σχηματίσετε στο μισό μέγεθος από ότι τα φαντάζεστε και πάντα ανάλογα με τα ταψιά σας. Γενικά αυτό είναι κάτι που θα βρείτε μόνοι σας μετά από 1-2 φουρνίσματα.

Προσωπικά πάω με το ζύγι. Χωρίζω 800 γρ για τη στενή μου φόρμα για ψωμί, 1500 γρ χωρίζω για ένα τετράγωνο βαθύ ταψί που έχω για κέικ και με τα υπόλοιπα 800+ γραμμάρια που μένουν φτιάχνω στρόγγυλα ψωμάκια. Αυτο το κάνω διότι και καθότι η στενή φόρμα για ψωμί και το τετράγωνο ταψί μου χωράνε μαζί στο φούρνο και τα στρόγγυλα ψωμάκια είναι πιο μικρά και φουσκώνουν πιο γρήγορα οπότε προλαβαίνω να τα ψήσω πριν μου φουσκώσουν πάρα πολύ τα μεγάλα ψωμιά. Αλλά όπως θα καταλάβετε και απο τις φωτογραφίες μου πολλές φορές χρησιμοποιώ και άλλα ταψιά

Φάση τέταρτη: το διπλασίασμα των ψωμιών

Αφού έχω πλάσει τα ψωμιά και τα έχω βάλει στα ταψιά τους παίρνω ένα ξυράφι από εκείνα τα παλιά που κόβουν θεικά και χαράζω τα ψωμιά μου. Έχω γράψει σε άλλο κείμενο για αυτά τα ξυράφια διαβάστε το. Με ένα ψεκαστηράκι που έχω τα ψεκάζω καλά με χλιαρό νερό για να μη μου στεγνώσουν από πάνω όσο φουσκώνουν.

Η φάση του φουσκώματος εξαρτάται και πάλι από τη θερμοκρασία του χώρου σας. Γενικά εμένα μου φουσκώνουν σε μία με μιάμιση ώρα. Προσπαθώ να τα φουρνίσω όταν υπερδιπλασιαστούν. Αν τα αφήσετε πάρα πολύ και φουσκώσουν πάρα πολύ υπάρχει ο κίνδυνος να ξεφουσκώσουν με το που τα βάλετε το φούρνο. Γενικά μετά από μερικά φουρνίσματα θα αρχίσετε να το νιώθετε το ψωμί σας.

Φάση πέμπτη: το φούρνισμα των ψωμιών

Πριν τα φουρνίσετε ψεκάστε τα άλλη μια φορά με το ψεκαστηράκι για να έχουν λίγη υγρασία για το φούρνισμα και πασπαλίστε τα με σουσάμι αν θέλετε. Ένας γνωστός μου είπε κι ένα άλλο κόλπο για την υγρασία τις προάλλες οπότε σας το λέω κι εσάς, πρότεινε λοιπόν να βάλουμε ένα μεταλικό μπωλ με νερό μέσα στο φούρνο, δοκιμάστε το κι αν σας αρέσει υιοθετήστε το.

Ψήστε τα ψωμιά σας σε προθερμασμένο φούρνο στους 220 βαθμούς. Τα ψωμάκια τα ψηνουμε γύρω στα 20-25 λεπτά και τα μεγάλα ψωμίά γύρω στα 40-50 λεπτά αλλά αυτό εξαρτάται από το φούρνο του καθενός.

Φάση έκτη: το ξεφούρνισμα

Αφού τα ξεφουρνίσετε, βγάλτε τα από τα ταψιά γιατί θα ιδρώσουν στο κάτω μέρος και θα γίνουν νιανιά. Το καλύτερο θα ήταν να τα βάλετε πάνω σε μια υπερυψωμένη σχάρα αν έχετε, εγω ακόμα δεν αξιώθηκα να πάρω αλλά το έχω στο πρόγραμμα. Κι επειδή διέλυσα το τραπέζι μου γιατί τα έβαζα καυτά πάνω σε πετσέτα στο τραπέζι πλέον μέχρι να κρυώσουν λίγο βάζω μια πετσέτα στο τραπέζι, απο πάνω δυο καθαρά κουτάλια και τα στερεώνω εκεί πάνω.

Φάση έβδομη: δεν έχει

Ξέρω ότι έχει βγει σχετικά τεράστιο το κείμενο αλλά δε θέλω να σας τρομάξει. Προσπάθησα να το γράψω όσο πιο αναλυτικά γινόταν για να καταλάβουν τη διαδικασία και όσοι είναι εντελώς άσχετοι με τις ζύμες. Τα πράγματα είναι απλά και για να φτιάξεις ψωμιά χρειάζεται να δουλέψεις 18 λεπτά στο σύνολο όπως λέω και με κοροϊδεύουν. Τον υπόλοιπο χρόνο μπορείτε να σερφάρετε στα ιντερνέτια, να βλέπετε τιβί, να διαβάσετε κάνα βιβλίο ή να κάνετε ότι γουστάρετε αρκεί να ρίχνετε μια ματιά που και πού στα ψωμιά σας.

A! και κάτι άλλο. Ξέρω πως είναι δύσκολο να αντισταθείς σε ένα ζεστό ψωμί που μόλις έχει ξεφουρνιστεί. Αλλά αν το κόψεις ζεστό θα το ψιλοδιαλυσεις από μέσα να ξέρεις, γιατί η ψίχα είναι ευαίσθητη σε αυτές τις θερμοκρασίες και μετά δε θα μπορείς να κόβεις ολόκληρη φέτα χμμ… δε ξέρω πως να στο εξηγήσω καλύτερα… όπως το κόψεις ζεστό βρε παιδί μου μπορεί να χαραχτεί στα δύο το μέσα μέρος του ψωμιου. Αντί αυτού κάνε επίθεση στα ψωμάκια.

Το πινάκλ είναι ένα παιχνίδι που μοιάζει με το Ραμί, το Κουμ Καν και τον Θανάση.
Παίζεται με 2 ή τρία άτομα και μία τράπουλα με όλα τα φύλλα εκτός των Joker.
Σκοπός του παιχνιδιού είναι να δημιουργείτε τριάδες ή μεγαλύτερες σειρές φύλλων (τετράδες, πεντάδες κτλ). Μια σειρά μπορεί να αποτελείται είτε απο τρία ή τέσσερα φύλλα ίδιου αριθμού (πχ 3 τεσσάρια ή 4 Βαλέδες κτλ) είτε απο σειρά φύλλων ίδιου χρώματος σε αριθμητική συνέχεια (πχ Καρό απο το 5 μέχρι το 8). Στην περίπτωση σειράς φύλλων η αριθμητική συνέχεια των φύλλων είναι 1 έως 10, J, Q, K, A. Ο μπαλαντέρ του παιχνιδιού που μπορείτε να τον χρησιμοποιήσετε στην θέση οποιοδήποτε φύλλου είναι το 2.
Κάθε φορά που έχετε μια τριάδα (ή περισσότερα) φύλλων μπορείτε να τα κατεβάσετε απο το χέρι σας κάτω. (Τα τοποθετείτε ανοιχτά μπροστά σας.)
Νικητής της παρτίδας είναι αυτός που θα "βγεί" δηλαδή θα κατεβάσει όλα τα φύλλα του και θα μείνει χωρίς φύλλο στο χέρι. Νικητής του παιχνιδιού είναι αυτός που θα συγκεντρώσει τους απαραίτητους πόντους μετά απο μια σειρά παρτίδων. Οι πόντοι για την νίκη συνήθως ορίζονται στους 251 αλλά αυτό είναι θέμα που εξαρτάται απο εσάς.
Οι πόντοι του κάθε παίκτη υπολογίζονται όταν κάποιος παίκτης "βγει" και τελειώσει η παρτίδα ως εξής.
1) Οι πόντοι στα φύλλα που έχει κατεβάσει ο κάθε παίκτης μετράνε θετικά (προστίθονται στο σύνολο των βαθμών του.)
2) Οι πόντοι που βρίσκονται στα φύλλα που έχει ο κάθε παίκτης στα χέρια του μετράνε αρνητικά (αφαιρούνται απο το σύνολο.)
3) Τα φύλλα απο 3 έως και 6 μετράνε για .5 πόντο το καθένα
4) Τα φύλλα απο 7 έως Κ μετράνε για 1 πόντο το καθένα.
5) Οι Άσσοι μετράνε για 1.5 πόντους ο καθένας
6) Οι μπαλαντέρ (τα δυάρια) μετράνε για 2 πόντους ο καθένας.
7) Ο Παίκτης που βγαίνει σε κάθε παρτίδα παίρνει εκτός των πόντων των χαρτιών που έχει κατεβάσει και 10 πόντους ακόμα.
8) Εάν ένας παίκτης βγει κατεβάζωντας όλα τα χαρτιά με την μία (δηλαδή σε έναν γύρο) παίρνει τους διπλάσιους πόντους (τα φύλλα που κατέβασε + 10 πόντους και όλα επί 2)
9) Εάν ένας πάικτης δεν έχει κατεβάσει κανένα φύλλο όταν ο άλλος παίκτης βγει παίρνει τους αρνητικούς ποντους επι δύο (αφαιρεί ότι πόντους έχει στα χέρια του επι 2).
Γύροι.
Μοιράζετε 12 συνολικά χαρτιά σε κάθε παίκτη -μοιράζοντας 2 την φορά στον καθένα - και αφήνετε ένα ακόμα ανοιχτό στο τραπέζι. Τα φυλλα που περίσσεψαν τοποθετούνται δίπλα στο ανοικτό φύλλο και θα τα ονομάζουμε πλέον στοίβα.
Ξεκινάει ο παίκτης δεξιά απο αυτόν που μοίρασε (έαν είναι τρεις). Κάθε παίκτης κάνει με την σειρά τις εξής κινήσεις.
1) Παίρνει είτε ένα φύλλο απο την στοίβα ή απο τα χαρτία που υπάρχουν κάτω όσα θέλει (αναλυτικά για αυτά παρακάτω).
2) Κατεβάζει απο τα χέρια του τις τριάδες, τετράδες κτλ (Εάν μπορεί και εάν θέλει να τις κατεβάσει)
3) Πετάει υποχρεωτικά ένα φύλλο πάνω στα ανοικτά φύλλα που βρίσκονται στο κέντρο.
4) Παίζει ο επόμενος.
Για να βγει κάποιος στο παιχνίδι πρέπει να κατεβάσει όλα τα φύλλα που έχει στο χέρι του (στον γύρο του) και να πετάξει υποχρεωτικά ένα χαρτί. Δεν μπορείς να βγεις εάν δεν έχεις ένα φύλλο να πετάξεις.
Όσον αφορά τα φύλλα στο κέντρο. Ξεκινώντας είπαμε ότι κάθε παίκτης παίρνει 12 φύλλα και ένα μπαίνει ανοικτό στο κέντρο. Σε κάθε γύρο ο κάθε παικτης πετάει ένα φύλλο το οποίο μπαίνει πάνω στα προηγούμενα στην ίδια θέση.
Όταν κάποιος παίκτης επιλέγει να πάρει χαρτί απο την στοίβα πρέπει να πάρει υποχρεωτικά ένα. Απο τα ανοικτά χαρτιά κάτω μπορεί να πάρει όσα θέλει (ανάλογα βέβαια με το πόσα βρίσκονται εκεί). Δεν μπορεί όμως να επιλέξει καποιο χαρτί που δεν βρίσκεται πάνω. Είναι υποχρεωμένος να πάρει και όσα βρίσκονται απο πάνω του. Εάν λοιπόν θέλει το δεύτερο θα πάρει και το πρώτο. Εάν θέλει το τέταρτο θα πάρει αναγκαστικά και το τρίτο και το δεύτερο και το πρώτο κ.ο.κ.
Τέλος υπάρχει η δυνατότητα να κολλάτε χαρτιά σε αυτά που έχετε κατεβάσει. Εάν πχ έχετε κατεβάσει τα 3 καρό, 3 σπαθί και 3 μπαστούνι, και σας έρθει το 3 κούπα έχετε την δυνατότητα στον γύρο σας να το κολλήσετε στα υπόλοιπα. Εάν έχετε κατεβάσει το 7,8,9,10 καρό και σας έρθει ο J καρό έχετε την δυνατότητα στον γύρο σας να τον κολλήσετε στην σειρά.
Προσοχή, εάν έχετε κατεβάσει 2 ίδια νούμερα με ένα μπαλαντέρ πρέπει να δηλώσετε ποιο χαρτί είναι ο μπαλαντέρ. Πχ έστω κατεβάζετε Κ καρό, Κ κούπα και ένα μπαλαντέρ. Δηλώνετε ότι ο μπαλαντέρ είναι ο Κ σπαθί. Εάν αργότερα σας έρθει ο Κ σπαθί ΔΕΝ μπορείτε να το κολλήσετε. Ομοίως και με τις σειρές απλά εκεί δεν είναι αναγκη να δηλώσετε καθώς είναι φανερό πιο χαρτί αντικαθιστά ο μπαλαντέρ.
Καλή διασκέδαση.

Ένας πατέρας πηγαίνει στο σχολείο για να ρωτήσει για την επίδοση του γιου της.
Όλοι οι καθηγητές του λένε τα χειρότερα λόγια για το παιδί του κι έτσι απογοητευμένος καθώς ήταν πήγε σπίτι και περίμενε το παιδί. Μόλις γύρισε o γιος στο σπίτι, άρχισε να το ρωτάει:
- "Ποια είναι η πρωτεύουσα της Ελλάδας;"
- "Η Τρίπολη, μπαμπά!" λέει ο γιος.
- "Πόσο κάνει δύο και τρία;"
- "23, μπαμπά", απαντά ο γιος.
Έτσι ο πατέρας νευριασμένος του λέει:
- "Αφού τα ξέρεις, γιατί δεν τους τα λες στο σχολείο;"

Ήταν 3 στρατιώτες. Ο ένας ήταν Κρητικός και οι άλλοι δυο ήταν Αθηναίοι. Κάθονται λοιπόν και μια στιγμή λέει ο Αθηναίος στον Κρητικό να του πει μια μαντινάδα. Λέει ο Κρητικός :
- Μέσα στην χούφτα μου κρατώ χώμα από τον Ψηλορείτη, να το σκορπώ στον δρόμο μου να γίνει η Ελλάδα Κρήτη. Ανοξείδωτο.
- Πως την είπες αυτή, για ξαναπέστη, του λέει ο Αθηναίος.
- Μέσα στην χούφτα μου κρατώ χώμα από τον Ψηλορείτη, να το σκορπώ στον δρόμο μου να γίνει η Ελλάδα Κρήτη. Ανοξείδωτο.
Αφού την ξαναείπε 2-3 φορές του λένε :
- Ωραία η μαντινάδα, αλλά το ανοξείδωτο που κολλάει;
Και απαντάει αυτός :
- Δεν ξέρω, έτσι γράφει το μαχαίρι!!!

Μπαίνει ο Τοτός στην τουαλέτα την ώρα που η μεγάλη του αδερφή λούζεται. Μόλις τον βλέπει εκείνη, κρύβει αμέσως το ...επίμαχο σημείο με το χέρι της.
- "Τι είναι αυτό που κρατάς;", τη ρωτά εκείνος.
- "Ενα γατάκι", απαντά εκείνη.
Οπότε και ο Τοτός της λέει:
- Ααα καλά, πρόσεξε μη σου γραντζουνίσει το μ...ί σου.

See Translation

ΚΥΡΙΩΣ ΠΡΟΚΕΙΤΕ ΓΙΑ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΚΑΛΛΥΝΤΙΚΩΝ ΠΟΥ ΣΤΕΛΝΟΥΝ ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΩΣ ΠΡΟΣΠΕΚΤΟΥΣ ΚΑΙ ΦΥΛΛΑΔΙΑ ΣΕ ΘΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΟΥΣ ΚΛΕΒΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΧΡΕΩΝΟΥΝ ΕΞΑΠΑΤΩΝΤΑΣ ΤΟΥΣ.ΜΗΝ ΒΑΖΕΤΕ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΣΑΣ ΠΟΥΘΕΝΑ!!!